Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam in altera philosophiae parte. Confecta res esset. Duo Reges: constructio interrete. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quid, quod res alia tota est? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat
pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?

Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem
beate vivendi, a se principia rei gerendae peti;

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Bork Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quid enim? Beatum, inquit. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Age sane, inquam.: Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Quis enim redargueret?: Illi enim inter se dissentiunt.
Praeclare hoc quidem.: Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;
Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?
An eiusdem modi?
Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.
Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.
Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Sed hoc interest, quod voluptas dicitur etiam in animo-vitiosa res, ut Stoici putant, qui eam sic definiunt: sublationem animi sine ratione opinantis se magno bono frui-, non dicitur laetitia nec gaudium in corpore.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Istic sum, inquit. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.